Αγγελική Παπαγεωργίου, Αλληλένδετοι Δεσμοί
Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, Γλύκωνος 4, Αθήνα
28 Ιανουαρίου – 1 Μαρτίου 2014
Κείμενο καταλόγου
ΟΙ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΟΙ ΚΟΣΜΟΙ ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Η ένταση από την εκρηκτική συνεύρεση ύλης και χρώματος, που προηγήθηκε στις δύο τελευταίες εκθέσεις της Αγγελικής Παπαγεργίου, φαίνεται να καταλαγιάζει στη νέα της δουλειά. Ό,τι προϋπήρχε μοιάζει να έχει εξαϋλωθεί αφήνοντας πίσω ψήγματα ύπαρξης. Μια νωπή ισορροπία επιτρέπει να διαφανούν στους λευκών αποχρώσεων καμβάδες οι στερεοσκοπικοί κόσμοι που αποκαλύπτονται μέσα από τις επιφανειακές ρωγμές και τα βαθιά ρήγματα, που η έκρηξη αυτή δημιούργησε. Ρωγμές και ρήγματα που δεν έχουν να κάνουν μόνο με την ύλη, αλλά και με έναν καθαρά υποκειμενικό εσωτερικό χώρο και χρόνο και που ορίζουν πλέον το ρυθμό και τη γεωμετρία των έργων. Είναι προφανές πως τα νέα έργα προκύπτουν ως αναπόδραστη φυσική συνέχεια μιας προσωπικής πορείας που με συνέπεια και ήθος ακολουθεί η δημιουργός τους.
Χρωστική ύλη, εγχαράξεις, επικολλήσεις υλικών όπως αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών, μεταξόχαρτα, υφάσματα, γάζες είναι τα συστατικά που μετουσιώνονται στα χέρια της ζωγράφου σε εικαστικές οντότητες, σε ένα προσωπικό κώδικα εικαστικής γραφής, πλαστικότητας και έκφρασης ζευγών αρχετυπικών και αλληλένδετων: αρχή – τέλος, φως – σκοτάδι, στατικότητα -κίνηση, επιφάνεια – βάθος, κενότητα – πληρότητα…
Η εικαστική χειρονομία της Αγγελικής Παπαγεωρίου παραπέμπει σε πρωτοπόρους του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, όπως ο Conrad Marca- Relli, που είδαν τη χρήση του κυβιστικού κολλάζ ως πρόκληση και δε δίστασαν να το οικειοποιηθούν, να πειραμαστούν με αυτό και να το αφομοιώσουν ζωγραφικά. Ο ίδιος ανέφερε χαρακτηριστικά πως το κολλάζ ήταν για εκείνον ‘ένα είδος ζωγραφικής’.
Ωστόσο, εκείνο που αποστασιοποιεί τη ζωγράφο από τους πρωταγωνιστές του αφηρημένου εξπρεσιονισμού είναι ο ρυθμός και ο χαρακτήρας της καλλιτεχνικής δημιουργίας – εκείνοι θιασώτες της επιτάχυνσης, της εξωστρέφειας και του ανεπεξέργαστου, εκείνη της επιβράδυνσης, της εσωστρέφειας και του επιμελώς κατεργασμένου. Τόπος καταγωγής και σημείο αναφοράς του έργου της είναι άλλωστε, όπως η ίδια αναφέρει, τα διδάγματα και οι κατακτήσεις του μεγάλου Έλληνα της αφαίρεσης, Γιάννη Σπυρόπουλου.
Επομένως, εύλογα καταλήγουμε να αποφανθούμε για τη ζωγραφική της Αγγελικής Παπαγεωργίου πως αποτελεί την εικαστική ενσάρκωση μιας καθαρά προσωπικής διεργασίας εν-σωμάτωσης στον καμβά υλικών, μέσω της χρωστικής ύλης. Δε στοχεύει στην ανα-παράσταση του ορατού. Άλλοτε φαίνεται να χαρτογραφεί τα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης και άλλoτε να τα επουλώνει – διεργασία ιεροτελεστική και γιαυτό βαθιά ενδοσκοπική, ενορατική.
Η αρμονία και η ισορροπία της φόρμας που χαρακτηρίζει τα έργα είναι και λειτουργεί ως οπτική μεταφορά που αντηχεί την σταδιακά επιτευχθείσα προσωπική πνευματική αρμονία – καρπό των ενδοσκοπικών διεργασιών αυτογνωσίας που προηγήθηκαν στο στάδιο της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Το εικαστικό αποτέλεσμα διεκδικεί και υποβάλλει στο θεατή μια ποιότητα όρασης, μια ‘τέχνη του οράν’. Ο θεατής των έργων της Αγγελικής Παπαγεωργίου καλείται να λειτουργήσει όπως ακριβώς και η δημιουργός τους, δίχως να υποκύπτει στη λαγνεία της παραστατικότητας και της ταχύτητας, αυτοματισμοί που στην εποχή μας τείνουν να οδηγήσουν – αν δεν έχουν ήδη – σε μια μορφή ολέθριας βιομηχανοποίησης της όρασης, όπως την βαφτίζει χαρακτηριστικά, ο Paul Virilio.
Άλλωστε, βασική προϋπόθεση προκειμένου να ‘γευτούμε’ αυτό που ο Kandinsky όρισε ως πνευματική τροφή στην τέχνη είναι η δική μας προδιάθεση και ικανότητα για κάτι τέτοιο.
ΕΛΕΝΗ ΖΥΜΑΡΑΚΗ ΤΖΩΡΤΖΗ