Η νέα σειρά έργων τέχνης που παρουσιάζει η Σοφία στην έκθεση της, αναδεικνύεται σε ένα σταυροδρόμι φαντασίας και πραγματικότητας, ιστορίες ασυνήθιστες, σαν παραμύθι. Οι πίνακες αναφέρονται σε μία πόλη που αντιπροσωπεύει όλες τις πόλεις, όπου αισθάνεσαι καθαρά τις αντιφάσεις της μοντέρνας ζωής που μας περιβάλλει.
Αστικά πλάσματα, άνδρες, γυναίκες και μαζί πνεύματα του δάσους, κρυφά και φανερά, παρελαύνουν μπροστά από αυτό το ιδανικό σκηνικό, ανάμεσα στις αστικές πλέξεις μίας κοινωνίας όμηρο της υπερβολής και της καταναλωτικής φρενίτιδας. Ένας κόσμος όπου ο πολιτισμός συγχέεται με την τεχνολογική παραγωγή, εξιδανικεύοντας τον εμπορικό φετιχισμό.
Οι πρωταγωνιστές τριγυρνούν χαμένοι στο ζοφερό αστικό περιβάλλον, νιώθοντας την ανάγκη να δραπετεύσουν από τη μοναξιά μέσω του «βούρκου» μίας λαβυρινθώδους μητρόπολης, βρισκόμενης στο χείλος του γκρεμού. Για καθέναν από αυτούς, υποσυνείδητα, η ελπίδα τους είναι να επιβιώσουν και όχι να ενδώσουν.
Το Τμήμα Γεωπονίας, Ιχθυολογίας και Υδάτινου Περιβάλλοντος της Σχολής Γεωπονικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, σε συνεργασία με την ομάδα artspirators και τη θεατρική ομάδα ‘3ος Όροφος’ του Π.Θ., διοργανώνουν έναν διαφορετικό περίπατο μνήμης στη Νέα Ιωνία Βόλου, με διαδρομές και διαδοχικές δράσεις, με τη συνεργασία των φοιτητών της πόλης του Βόλου και τη συμμετοχή του κοινού, με τίτλο «Με ένα καράβι μνήμες κι όνειρα…», την Κυριακή 16 και τη Δευτέρα 17 Οκτωβρίου, σε επιλεγμένη διαδρομή, στα προσφυγικά της Νέας Ιωνίας Βόλου.
Η έκθεση παρουσιάζει τη δεύτερη φάση της εικαστικής σειράς του Κύπριου καλλιτέχνη Σέργη Α. Χατζηαδάμου «Μεταμόρφωσις», η πρώτη φάση της οποίας πρωτοπαρουσιάστηκε στο κοινό το 2019.
Εισαγωγή στην έκθεση αποτελούν ένα τρίπτυχο έργο με τίτλο «Παφίων Ψυχές», που βραβεύτηκε στην Μπιενάλε της Λάρνακας το 2018, καθώς και δύο άλλα έργα που τεκμηριώνουν το αρχείο και εξηγούν, οπτικά, τη χρήση του αρχικού υλικού από τον Σ. Χατζηαδάμο. Το αρχικό αυτό υλικό προέρχεται από παλιές και ιστορικής σημασίας, αλλά φθαρμένες και κατεστραμμένες από την υγρασία και την πολυκαιρία, γυάλινες αρνητικές φωτογραφικές πλάκες, που χρησιμοποιούσε ο γνωστός Κύπριος φωτογράφος Σπύρος Χαρίτου. Αυτά τα φωτογραφικά αρνητικά, που τα χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης ως πρώτη ύλη, προσφέρουν και μια προοπτική για ορισμένες μελλοντικές καλλιτεχνικές κατευθύνσεις του Σ. Χατζηαδάμου, που διαφαίνονται ήδη εδώ.
The renowned architect, engineer and artist Santiago Calatrava presents for the first time an exhibition dedicated to his body of sculptures and paintings inspired by Greek Antiquity.
The exhibition takes place in Glyptothek, Munich and is titled “Beyond Hellas”.
The show focuses on Calatrava’s new sculptural series titled “The Aegineten”, which was developed over the last two decades. The collection features 14 wrought iron large format sculptures on a base of aged oak, which appear as modern variations of the ancient warriors of the Temple of Aphaia, in Aegina. The works are inspired by Calatrava’s first encounter with the marble works from the Late Archaic temple, which features scenes of the Trojan Wars.
The Temple of Aphaia was stripped of his sculptures during the period of Ottoman rule by C.R. Cockerell, an antiquarian traveling in Greece in 1811-12 and his friends.
The temple’s sculptures remain in Munich today, at Staatliche Antikensammlungen und Glyptothek.
Along with these sculptures the exhibition features a selection of 30 drawings, watercolors, and preparatory studies, in addition to sculptures from past series, which highlight Calatrava’s study of the human body and nature, a continuous inspiration to his architectural style. All works connect simultaneously with the general theme of Antiquity, which is intrinsic to Greek culture.
The exhibition is curated by Cristina Carrillo de Albornoz, and Florian Knauss.
On the occation of the exibition “Beyond Hellas”, Santiago Calatrava talked to Eleni Zymaraki Tzortzi.
Εδώ και κάποια χρόνια διαβάζω και ακούω για το σπίτι του Ροδάκη στην Αίγινα. Υπάρχουν πολλές ιστορίες που ακολουθούν το σπίτι αυτό και που αποτυπώνονται περίτεχνα στο βιβλιαράκι «Το σπίτι του Ροδάκη στην Αίγινα» των Klaus Vrieslander και Τζούλιο Καΐμη.
Απτές και αδιάσειστες αποδείξεις όμως για όσα έχουν γραφτεί και περίτεχνα πλεχτεί γύρω από αυτό και τον δημιουργό του, τον Αλέξανδρο Ροδάκη, δεν υπάρχουν.
Όταν λοιπόν έμαθα για τον νέο ιδιοκτήτη του σπιτιού, τον αρχιτέκτονα Διονύση Σοτοβίκη, επικοινώνησα μαζί του με την ελπίδα πως ίσως θα μπορούσα να επισκεφθώ το σπίτι και να συζητήσω μαζί του ώστε να καταλάβω τι ήταν αυτό που αρχικά τον κινητοποίησε να διασώσει και στη συνέχεια να αγοράσει το σπίτι του Ροδάκη και να αφιερωθεί στην αναβίωσή του.
THERE IS NO SEA WITHOUT A LAND
THERE IS NO LAND WITHOUT A SEA
(«Δεν υπάρχει θάλασσα χωρίς στεριά»)
(«Δεν υπάρχει στεριά χωρίς θάλασσα»)
Αυτές οι φράσεις αποτελούν την νέα εγκατάσταση neon που παρουσιάζει ο Βασίλης Μπαλάσκας στον κήπο του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης. Η εγκατάσταση αποτελεί μέρος ενός γενικότερου project με τίτλο ”2291”, το οποίο επιχειρεί μία ποιητική ανάγνωση της επετείου της Μικρασιατικής Καταστροφής (1922). Το έργο προτείνει μία περισσότερο στοχαστική ή ακόμα και αισιόδοξη προσέγγιση του ιστορικού τραύματος και πλαισιώνεται από δίγλωσση έκδοση, δύο δράσεις-εργαστήρια, συμβουλευτική υποστήριξη προς νέους καλλιτέχνες, ιστότοπο και διεθνή ημερίδα με συνδιοργανωτή το Πανεπιστήμιο του Kingston (Λονδίνο).
Το “2291” της ERGON-CULTURE είναι ένα διατομεακό project του Βασίλη Μπαλάσκα το οποίο επιχειρεί μία ποιητική ανάγνωση της επετείου της Μικρασιατικής Καταστροφής. Κεντρικός άξονας είναι μία νέα εγκατάσταση neon μεγάλων διαστάσεων, που αποτελείται από τις φράσεις THERE IS NO SEA WITHOUT A LAND («Δεν υπάρχει θάλασσα χωρίς στεριά») και THERE IS NO LAND WITHOUT A SEA («Δεν υπάρχει στεριά χωρίς θάλασσα»). Το έργο προτείνει μία περισσότερο στοχαστική ή ακόμα και αισιόδοξη προσέγγιση του ιστορικού τραύματος και πλαισιώνεται από δίγλωσση έκδοση, δύο δράσεις-εργαστήρια, συμβουλευτική υποστήριξη, ιστότοπο (www.2291.gr) και διεθνή ημερίδα με συνδιοργανωτή το Πανεπιστήμιο του Kingston (Λονδίνο). Μέσω του project, το 2291 καθίσταται μία φανταστική χρονολογία που αναφέρεται όχι μόνο στον οικουμενικό και διαχρονικό χαρακτήρα των προσφυγικών καταστροφών, αλλά και στην ελπίδα αυτές να εκλείψουν νωρίτερα παρά αργότερα. Η παραγωγή πραγματοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος 2022, του θεσμού “Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός” του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.