Πένυ Κωνσταντίνου, Διάλογος
Εικαστικές Αναζητήσεις
3 Μαρτίου – 4 Απριλίου 2015
Κείμενο καταλόγου
Ο καλλιτέχνης δεν είναι το χαϊδεμένο παιδί της ζωής. Δεν έχει κανένα δικαίωμα να ζει ανεύθυνα. Έχει αναλάβει την εκτέλεση ενός δύσκολου έργου που γίνεται συχνά ο σταυρός του.
W. Kandinsky
Δεν υπάρχει ομορφιά στην τέχνη αν αυτή δεν δείχνει κάτι από την ασχήμια της ζωής.
Marlene Dumas
Με μια διάθεση εξωστρέφειας και επικοινωνίας η εικαστικός Πένυ Κωνσταντίνου παρουσιάζει τη δουλειά της στην νέα της ατομική έκθεση με τίτλο Διάλογος.
Η σειρά των μικρών έργων, δουλεμένων με μικτή τεχνική από την ενότητα Ψ, συμπυκνώνουν αυτό που η Κωνσταντίνου ξεδιπλώνει με άνεση στα μεγάλων διαστάσεων έργα της, τους ζωγραφισμένους με ακρυλικά και λάδια καμβάδες: μία ακροβασία ανάμεσα στα δίπολα της ανθρώπινης ύπαρξης, στον καλό και στον κακό, στον κοινωνικά αποδεκτό και στον περιθωριοποιημένο, στον εκτεθειμένο και στον περιχαρακωμένο, στον γνωστό και στον άγνωστο εαυτό. Αυτή η ακροβασία βρίσκεται στον πυρήνα της δουλειάς της η ‘επιφάνεια’ της οποίας κατακλύζεται από χρώμα και θραύσματα εικόνων – στοιχεία που συνιστούν άλλωστε το καλλιτεχνικό της στίγμα.
Η Κωνσταντίνου υιοθετεί έναν πολύ προσωπικό εικαστικό κώδικα με σαφείς και άμεσες αναφορές αφενός σε έργα μεγάλων δασκάλων και κινημάτων από την ιστορίας της τέχνης και αφετέρου σε προϊόντα της ποπ κουλτούρας. Από αυτά αντλεί και οικειοποιείται εικόνες και στιγμιότυπα των οποίων η ανορθόδοξη -σχεδόν αντιπαραθετική- συνύπαρξη στα έργα της έχουν σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία συναρπαστικών ζωγραφικών συνθέσεων που ασκούν μία έλξη ενστικτώδη και αναπόδραστη στον θεατή.
Η σαγήνη των χρωμάτων και η ευκολία στον εντοπισμό και στην αναγνώριση των αναφορών στο έργο της είναι καταλυτική για τη σχέση του θεατή με αυτό καθώς σε ένα πρώτο στάδιο αιχμαλωτίζουν το βλέμμα και εξασφαλίζουν την νοητική και συναισθηματική εμπλοκή του.
Σε ένα δεύτερο στάδιο ωστόσο, ο θεατής βρίσκεται αναπάντεχα εκτεθειμένος σε μία ατμόσφαιρα ανοίκεια. Η ενστικτώδης, βίαιη και αποτρόπαιη παραμόρφωση, η εξπρεσιονιστική χρήση του χρώματος, που συχνά ρέει στον καμβά, η έντονη αντιπαράθεση φωτεινών-σκοτεινών καθώς και οι μαύρες αδρές γραμμές που περι – γράφουν και εγκλωβίζουν μορφές και περιοχές, ξυπνούν μία απροσδιόριστη αίσθηση απειλής, δυσφορίας και άγχους. Αρχέγονοι φόβοι, απωθημένοι μα οικείοι έρχονται στην επιφάνεια – το ανοίκειο ωστόσο στην περίπτωση της Κωνσταντίνου δεν έρχεται σε καμία περίπτωση να στοιχειώσει το παρόν.
Μία φιγούρα που εμμονικά κάνει την εμφάνισή της στο έργο της Κωνσταντίνου είναι εκείνη του Mickey Mouse, του γνωστού ήρωα της Disney.
Η Κωνσταντίνου επιλέγει ένα στιγμιότυπο από το Steamboat Willie, το πρώτο ασπρόμαυρο φιλμ με πρωταγωνιστή τον Mickey, που πρωτοκυκλοφόρησε το 1928. Ο Mickey Mouse πέραν του ότι είναι μία εμβληματική pop φιγούρα, η οποία εντάσσεται στο πλαίσιο που έχουμε ήδη αναφέρει, είναι επίσης μία αναφορά στην παιδική ηλικία, την αθωότητα και την αισιοδοξία. Η παρουσία του είναι ενδεικτική της πρόθεσης της Κωνσταντίνου να αντιμετωπίσει και όχι να ξορκίσει τους αναδυόμενους εφιάλτες στο περιπετειώδες αυτό ταξίδι αυτογνωσίας που είναι η τέχνη.
Οι σαγηνευτικές χωροχρονικές συνθέσεις της Κωνσταντίνου, αυτά τα αινιγματικά κολάζ με την παιγνιώδη όψη και το δυσμέτρητο βάθος, είναι το έντιμο αποτέλεσμα της προσωπικής της αναμέτρησης με τα φαντάσματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μίας αναμέτρησης της οποίας γινόμαστε κοινωνοί μέσω του Διαλόγου που με γενναιότητα και γενναιοδωρία η καλλιτέχνης ‘ανοίγει’ μαζί μας.
Ελένη Ζυμαράκη Τζώρτζη