Ex_pose: Μουσείο Ασιατικής Τέχνης της Κέρκυρας -Δέσποινα Ζερνιώτη, CMG/Συνέντευξη
“Απαγορευμένες απολαύσεις στην Ιαπωνική Τέχνη”, “Φαντάσματα και πνεύματα. Ο κόσμος του υπερφυσικού στα ιαπωνικά τυπώματα. Αφιέρωμα στον Λευκάδιο Χερν”.
Αυτές οι δύο πολύ ιδιαίτερες περιοδικές εκθέσεις δεν λαμβάνουν χώρα σε κάποιο μουσείο του εξωτερικού αλλά στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Κέρκυρα, σε ένα μουσείο στολίδι, το Μουσείο Ασιατικής Τέχνης!
Το μοναδικό μουσείο στην Ελλάδα που είναι αφιερωμένο αποκλειστικά στην τέχνη και τις αρχαιότητες της Άπω Ανατολής και της Ινδίας στεγάζεται σε ένα εντυπωσιακό κτίριο, τα Ανάκτορα των Αρχαγγέλου Μιχαήλ και Αγίου Γεωργίου, στο ιστορικό κέντρο της πόλης της Κέρκυρας.
Οι δύο αυτές περιοδικές εκθέσεις περιλαμβάνουν σπάνια ιαπωνικά τυπώματα διάσημων ιαπώνων καλλιτεχνών, όπως ο Katsushika Hokusai, που αποτελούν εξαιρετικά δείγματα της τέχνης του Ukiyo-e, της τέχνης που επηρέασε σημαντικούς καλλιτέχνες των μοντέρνων κινημάτων, όταν βρήκε το δρόμο της προς τη Δύση γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα.
Η Δέσποινα Ζερνιώτη,CMG, επιμελήτρια των δύο αυτών συναρπαστικών εκθέσεων και διευθύντρια του Μουσείου Ασιατικής Τέχνης, μίλησε στην Ελένη Ζυμαράκη Τζώρτζη τόσο για τις δύο αυτές περιοδικές εκθέσεις αλλά και για την ιστορία του μουσείου και τις μόνιμες συλλογές του.
Ε.Ζ. Ξεκινώντας θα θέλατε να μας κάνετε μία σύντομη παρουσίαση του μουσείου Ασιατικής Τέχνης της Κέρκυρας;
Δ.Ζ. Το Μουσείο Ασιατικής Τέχνης Κέρκυρας αποτελεί το μοναδικό μουσείο στην Ελλάδα αφιερωμένο αποκλειστικά στις αρχαιότητες και την τέχνη των Ασιατικών χωρών. Ιδρύθηκε το 1927, με βάση τη δωρεά 13.000 αντικειμένων κινέζικης, κορεάτικης και ιαπωνικής τέχνης από τον Γρηγόριο Μάνο, πρέσβη της Ελλάδας στην Αυστρία. Στόχος του ιδρυτή υπήρξε η συγκέντρωση και διαφύλαξη ενός πολύτιμου αρχαιολογικού και ευρύτερα πολιτιστικού υλικού, το οποίο θα αποτελούσε τον πυρήνα ενός εθνικού μουσείου αφιερωμένου στην σινοϊαπωνική τέχνη. Το 1974 ακολούθησε η δωρεά 580 περίπου αντικειμένων από την Ιαπωνία, την Κεντρική και Νοτιοανατολική Ασία, του Νικόλαου Χατζηβασιλείου, πρέσβη της Ελλάδας στην Ινδία. Η δωρεά Χατζηβασιλείου άλλαξε τον αυστηρά σινοϊαπωνικό χαρακτήρα του Μουσείου και οδήγησε στη μετονομασία του σε Μουσείο Ασιατικής Τέχνης. Επίσης, το 1983 δωρίθηκαν 430 περίπου κινέζικες πορσελάνες εξαγωγής από τον Χαρίλαο Χιωτάκη. Στα χρόνια που ακολούθησαν, η διαδικασία εμπλουτισμού των συλλογών, επέκτασης των εκθεσιακών χώρων και επαναπροσδιορισμού των στόχων του Μουσείου υπήρξε διαρκής. Συγκεκριμένα το 2011, η συλλογή του Μουσείου εμπλουτίστηκε με 400 αντικείμενα τέχνης της Κεντρικής Ασίας, μεταξύ των οποίων μοναδικά χαλιά των νομάδων Μπαλούχ και Τουρκομάνων και μεταξωτά ενδύματα ikat από το Ουζμπεκιστάν, όλα προερχόμενα από τη συλλογή Ιάσονα Ντέιτον–Σαρτζετάκη και Γιάννη Σαρτζετάκη.
Ε.Ζ. Ποιες εκθέσεις τρέχουν αυτή τη στιγμή στο μουσείο;
Δ.Ζ. Αυτή τη στιγμή στο Μουσείο Ασιατικής Τέχνης διοργανώνονται οι εξής περιοδικές εκθέσεις:
Η περιοδική έκθεση με τίτλο «Απαγορευμένες απολαύσεις στην Ιαπωνική Τέχνη» που το κοινό μπορεί να επισκεφθεί έως τις 31 Οκτωβρίου 2015. H έκθεση περιλαμβάνει 69 ιαπωνικά τυπώματα Ukiyo-e τα οποία εκτέθηκαν για πρώτη φορά στο Παρίσι το 2011 σε συνεργασία με το Maison de la Culture du Japon à Paris και το Sainsbury Institute for the Study of Japanese Arts and Cultures. Τα έργα, μοναδικά δείγματα της Ιαπωνικής τέχνης από τον 17ο ως τον 19ο αιώνα προέρχονται από τη συλλογή του ιδρυτή του Μουσείου Γρηγορίου Μάνου. Η έκθεση εμπλουτίζεται με 6 ζωγραφικούς κυλίνδρους ιδιαίτερης αισθητικής και καλλιτεχνικής αξίας, οι οποίοι προέρχονται από ιδιωτική συλλογή.
Επίσης η περιοδική έκθεση με τίτλο «Φαντάσματα και πνεύματα. Ο κόσμος του υπερφυσικού στα Ιαπωνικά τυπώματα – Αφιέρωμα στο Λευκάδιο Χερν με βιβλία από τη Συλλογή Ευσταθίου». H έκθεση περιλαμβάνει τις πέντε σπάνιες ιαπωνικές ξυλογραφίες της σειράς ‘Hyakumonogatari’ -«Εκατό ιστορίες φαντασμάτων», που φιλοτέχνησε το 1831-32 ο διάσημος Ιάπωνας καλλιτέχνης Κatsushika Hokusai (1760-1849). Οι ξυλογραφίες προέρχονται από τη συλλογή του ιδρυτή του Μουσείου Γρηγορίου Μάνου. Βασίζονται σε παραδοσιακές ιαπωνικές ιστορίες για το υπερφυσικό ή σε μυστηριώδεις σκηνές του θεάτρου Kabuki. Αποτελούν εξαιρετικά δείγματα της ιαπωνικής τέχνης του ukiyo-e που επηρέασε την ευρωπαϊκή τέχνη και την τέχνη των comics. Παράλληλα η έκθεση συνοδεύεται από αφιέρωμα στο Λευκάδιο Χερν (1850-1904), διεθνή διακεκριμένο συγγραφέα του εξωτικού και του απόκρυφου. Η έκθεση εμπλουτίστηκε με εκδόσεις του Χερν από τη Συλλογή του Τάκη Ευσταθίου.
Ε.Ζ. Η περιοδική έκθεση «Απαγορευμένες απολαύσεις στην Ιαπωνική Τέχνη» αφορά σε 69 ιαπωνικά τυπώματα Ukiyo–e. Τι γνωρίζουμε για αυτές τις εικόνες και ποιες ‘απαγορευμένες απολαύσεις’ απεικονίζουν;
Δ.Ζ. Ο όρος Ukiyo-e, «εικόνες του ρέοντος κόσμου», αναφέρεται σε αναπαραστάσεις της καθημερινής ζωής και κυρίως σε σκηνές από τις συνοικίες των απολαύσεων του Έντο. Πλούσιοι πελάτες ανέθεταν σε καλλιτέχνες την παραγωγή έργων σε ζωγραφικούς κυλίνδρους (nikuhitsu), ενώ, ένα ευρύτερο κοινό απολάμβανε τις ξυλογραφίες κατά τη διάρκεια της περιόδου Έντο (1615-1868).
Τα θέματα που συναντάμε πιο συχνά είναι διάσημες καλλονές (bijin), αισθησιακές σκηνές (shunga) και γνωστοί ηθοποιοί του θεάτρου kabuki. Όλα προέρχονται από τις περιοχές των απολαύσεων του Έντο, όπου άνδρες όλων των τάξεων επισκέπτονται για να ξεφύγουν από την αυστηρή ιεραρχία της φεουδαρχικής κοινωνίας.
Ο όρος Bijinga, «εικόνες όμορφων γυναικών», αναφέρεται κυρίως σε πορτραίτα διάσημων σαγηνευτικών εταίρων, γκεϊσών και καλλονών. Ο καλλιτέχνης Suzuki Harunobu (1725;-1770) γνώρισε τεράστια επιτυχία με τα εξαιρετικά λεπτομερή πορτραίτα καλλονών με πολύχρωμα κιμονό. Το έργο του Torii Kiyonaga (1752-1815) χαρακτηρίζεται από λεπτές γυναικείες μορφές που μοιάζουν απαγκιστρωμένες από το φυσικό τους τοπίο. Ο Kitagawa Utamaro († 1806) αφιέρωσε την καλλιτεχνική του ζωή στη μελέτη της γυναικείας ομορφιάς και τα γεμάτα ευαισθησία πορτραίτα του σε gros plan (οkubi-e) θεωρούνται ως οι καλύτερες και πιο υποβλητικές bijinga. Ο Utagawa Toyokuni (1769-1825) κατέκτησε τον κόσμο της bijin με εξαιρετική καθαρότητα, ενώ ο Utagawa Kuniyoshi (1797-1861) καλλιτέχνησε αξιόλογα έργα όμορφων γυναικών με τη χρήση ζωντανών χρωμάτων και εντυπωσιακών συνθέσεων.
Shunga, κυριολεκτικά «εικόνες της άνοιξης», είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για τα ερωτικά έργα ζωγραφικής, χαρακτικής και εικονογράφησης. Από το 12o αιώνα, οι ζωγραφικοί κύλινδροι shunga (emaki) καθιερώθηκαν ως μορφή τέχνης μεταξύ των τάξεων του ιερατείου, της αριστοκρατίας και των σαμουράι. Το 17ο αιώνα με την εξάπλωση των ξυλογραφιών, η ερωτική τέχνη έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στις εμπορικές τάξεις της πόλης. Στα 1765 οι καλλιτέχνες εξέθεταν με κάθε λεπτομέρεια την ανατομία του ανθρώπινου σώματος, χωρίς καμιά σεμνότητα αλλά πάντα με ευαισθησία και καλό γούστο. Η συνοικία των απολαύσεων Yoshiwara υπήρξε η κύρια πηγή έμπνευσής τους. Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, η παραγωγή σταδιακά μειώθηκε και η τέχνη των shunga έγινε ταμπού, όμως τα τελευταία χρόνια τα έργα shunga αναγνωρίζονται ως μια εξαιρετική και πολύτιμη μορφή της Ιαπωνικής τέχνης.
Το διάσημο Ιαπωνικό θέατρο Kabuki υπήρξε, επίσης, ένα δημοφιλές θέμα της ιαπωνικής χαρακτικής. Τα τυπώματα που απεικόνιζαν ηθοποιούς (yakusha-e), φορώντας εντυπωσιακά κοστούμια και μακιγιάζ, προωθούσαν όχι μόνο τις θεατρικές παραγωγές αλλά και τους ίδιους τους ηθοποιούς. Κατά τη δεκαετία του 1760 ο Katsukawa Sunsho (1726-1792) ήταν ιδιαίτερα γνωστός για τον εκσυγχρονισμό της kabuki προσωπογραφίας. O Toshusai Sharaku, ένας από τους πιο μυστηριώδεις καλλιτέχνες στην ιστορία της ιαπωνικής τέχνης, εμφανίστηκε ξαφνικά το 1794 σχεδιάζοντας πορτραίτα ηθοποιών του θεάτρου kabuki σε σκούρο φόντο. Η σύντομη καριέρα του τελείωσε μόλις 10 μήνες αργότερα. Τα χαρακτικά του Sharaku απεικονίζουν με επαναστατικό τρόπο τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ηθοποιού και τα στοιχεία του ρόλου του. Τέλος ο Utagawa Toyokuni (1769-1825) ήταν δημοφιλής για τα έργα του με ηθοποιούς, που ο ίδιος είδε να ερμηνεύουν ρόλους πάνω στη σκηνή.
Ε.Ζ. Τα Ukiyo-e βρήκαν το δρόμο προς τη Δύση γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα -χρονική στιγμή στην οποία τοποθετείται από τους ιστορικούς τέχνης η αφετηρία της μοντέρνας τέχνης και είναι γνωστή η επίδραση που είχαν σε κινήματα και καλλιτέχνες αυτής. Τι ήταν αυτό το οποίο συγκίνησε και εντυπωσίασε τους καλλιτέχνες των μοντέρνων κινημάτων της Δύσης;
Δ.Ζ. Ο όρος Ιαπωνισμός ή Japonisme, όπως εμφανίστηκε στα γαλλικά και έκτοτε χρησιμοποιείται διεθνώς, αναφέρεται στην επίδραση της τέχνης της Ιαπωνίας στη Δύση. Ο Ιαπωνισμός ξεκινά ως συλλεκτική «μανία» για την ιαπωνική τέχνη στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, όταν το 1854 τα ιαπωνικά λιμάνια είναι πλέον ανοιχτά στο εμπόριο με τη Δύση. Τα χαρακτικά ukiyo-e εμφανίστηκαν αρχικά στο Παρίσι. Οι καλλιτέχνες που επηρεάστηκαν από το ukiyo- e και ιδιαίτερα από το έργο του Hokusai και του Hiroshige ήταν κυρίως οι Manet, Pierre Bonnard, Henri de Toulouse-Lautrec, Mary Cassatt, Degas, Renoir, James McNeill Whistler, Monet, van Gogh, Camille Pissarro, Paul Gaugin, Aubrey Beardsley και ο Klimt. Υιοθέτησαν κυρίως την έλλειψη προοπτικής και σκίασης, τις επίπεδες επιφάνειες με έντονο χρώμα, και την ελευθερία στη σύνθεση με την έκκεντρη τοποθέτηση του κυρίως θέματος.
Ε.Ζ. Η δεύτερη περιοδική έκθεση που τρέχει αυτή τη στιγμή στο μουσείο έχει τίτλο «Φαντάσματα και πνεύματα. Ο κόσμος του υπερφυσικού στα Ιαπωνικά τυπώματα – Αφιέρωμα στον Λευκάδιο Χερν, Συλλογή Ευσταθίου». Πώς αντιλαμβάνονταν το υπερφυσικό οι δημιουργοί, οι αφηγητές αλλά και οι ακροατές αυτών των ιστοριών;
Δ.Ζ. Στην Ιαπωνία από πολύ παλιά υπήρχαν δοξασίες για κόσμους άγνωστους και μυστηριώδεις. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα μύθοι και θρύλοι για το υπερφυσικό, εμπνευσμένοι από την Ιαπωνική λογοτεχνία, υπήρξαν από τα πιο δημοφιλή θέματα στην τέχνη της ξυλογραφίας ukiyo-e. Ιδιαίτερα, καθώς ο 19ος αιώνας ήταν μία εποχή βαθιάς αβεβαιότητας λόγω των αλλαγών στην πολιτική, την οικονομία και τις διεθνείς σχέσεις, οι ιστορίες φαντασμάτων και οι υπερφυσικές απεικονίσεις τους προβάλλονται όχι μόνο ως εικόνες του λαϊκού ιαπωνικού πολιτισμού, αλλά και ως ένα αυξανόμενο κύμα αγανάκτησης στην κυβερνητική διαφθορά.
Ε.Ζ. Στην έκθεση περιλαμβάνονται τα πέντε σπάνια τυπώματα του Katsushika Hokusai από τις «Εκατό ιστορίες φαντασμάτων – Hyakumonogatori». Ποιοι και πότε αφηγούνταν αυτές τις ιστορίες; Ποιοι χαρακτήρες απεικονίζονται σε αυτές τις συγκεκριμένες ξυλογραφίες του Hokusai;
Δ.Ζ. Η σειρά ‘Hyaku monogatari – Εκατό Ιστορίες [φαντασμάτων]’ αναφέρεται σε ένα δημοφιλές παιχνίδι της περιόδου Έντο (1603 – 1868), όπου τα άτομα συγκεντρώνονταν σε μία αίθουσα λέγοντας ιστορίες φαντασμάτων υπό το φως εκατό κεριών. Όταν τελείωνε η κάθε ιστορία, έσβηναν ένα κερί κάνοντας την αίθουσα όλο και πιο σκοτεινή, όπου στην τελευταία ιστορία, στο απόλυτο σκοτάδι, ένα πνεύμα έκανε την εμφάνισή του. Αν και η ακριβής προέλευση του παιχνιδιού είναι άγνωστη, πιστεύεται ότι παίχθηκε για πρώτη φορά στην τάξη των Σαμουράι ως μια δοκιμασία θάρρους. Τα πέντε έργα του Katsushika Hokusai (1760-1849) από τη σειρά ‘Hyaku monogatari’ – «Εκατό ιστορίες φαντασμάτων» είναι τα πιο σπάνια και τα πιο ενδιαφέροντα. Βασίζονται σε παραδοσιακές ιαπωνικές ιστορίες για το υπερφυσικό, αλλά το κάθε σχέδιο περιλαμβάνει μία σκοτεινή λεπτομέρεια με στοιχεία μαύρου χιούμορ.
Στο έργο «Στοιχειωμένος», προσφορές και νερό βρίσκονται τοποθετημένα μπροστά σε μία βουδιστική στήλη για τους νεκρούς. Δίπλα τους, ένα φίδι μοιάζει σα να τυλίγεται πεινασμένο γύρω τους. Το τύπωμα παρουσιάζει το έμμονο αίσθημα ζήλιας που κρατά έναν άνθρωπο προσκολλημένο στον πραγματικό κόσμο, ακόμη και μετά το θάνατο, καθώς το εκδικητικό πνεύμα επιστρέφει με τη μορφή ενός φιδιού. Το γεγονός ότι αυτή η ξυλογραφία ανήκει σε μια σειρά που χαρακτηρίζεται από την παρουσία υπερφυσικών μορφών, προέρχεται πιθανότατα από την πεποίθηση του Hokusai ότι οι εμμονές του ανθρώπου είναι τόσο απειλητικές όσο και ο κόσμος του υπερφυσικού, ίσως και περισσότερο.
Στο έργο ‘Hannya’ ο Hokusai συνδυάζει τη μορφή δύο δαιμόνων με ένα παράξενο και δραματικό τρόπο: τη Hannya, μια γυναίκα που μεταμορφώθηκε σε δαίμονα λόγω της ζήλιας της, και τη Yamanda («γριά γυναίκα που ζει στα βουνά»), έναν θηλυκό δαίμονα που καταβροχθίζει εγκαταλελειμμένα ορφανά ή ανθρώπους που άθελα τους εμφανίζονται στο δρόμο της.
Το επόμενο έργο έχει τίτλο «Το φάντασμα Kohada Koheiji». Η ιστορία αυτή βασίζεται σε πραγματικό γεγονός και αφορά το διάσημο ηθοποιό φαντασμάτων του θεάτρου Kabuki, Koheiji, ο οποίος δολοφονείται από τη σύζυγό του Otsuka και τον εραστή της Sakurō . Το συγκεκριμένο έργο απεικονίζει το φάντασμά του Koheiji που επιστρέφει για να πάρει εκδίκηση.
Το θέμα της επόμενης ξυλογραφίας με τίτλο «Το φάντασμα Oiwa» προέρχεται από έργο του θεάτρου Kabuki «Η ιστορία φαντασμάτων της Yotsuya». Η ιστορία αφορά την Oiwa, η οποία δηλητηριάστηκε από τον σύζυγό της και επιστρέφει ως φάντασμα για να πάρει την εκδίκησή της. Το έργο απεικονίζει τη στιγμή που το φάντασμα της Oiwa παίρνει τη μορφή ενός φλεγόμενου χάρτινου φαναριού προκαλώντας τον τρόμο.
Τέλος το έργο με τίτλο «Το φάντασμα Okiku της έπαυλης Sarayashiki», αναφέρεται στον μύθο της Okiku, η οποία δολοφονείται από τον αφέντη της γιατί έσπασε ένα σερβίτσιο από πολύτιμα πιάτα. Το νεκρό σώμα της πετάχτηκε στο πηγάδι. Το φάντασμά της επιστρέφει και εμφανίζεται τη νύχτα μετρώντας επιδεικτικά τα πιάτα ξανά και ξανά. Ο Hokusai απεικόνισε μοναδικά την τραγική ηρωίδα Okiku, ως ένα φάντασμα με μακρύ λαιμό που αποτελείται από πιάτα.
Ε.Ζ. Η έκθεση περιλαμβάνει και ένα αφιέρωμα στο συγγραφέα Λευκάδιο Χερν. Πώς συνδέεται η ζωή και το έργο του με τις μεταφυσικές ιαπωνικές ιστορίες;
Δ.Ζ. O Λευκάδιος Χερν (1850-1904), υπήρξε ένας διεθνής διακεκριμένος δημοσιογράφος, παιδαγωγός και κυρίως ένας συγγραφέας του εξωτικού και του απόκρυφου. Ο Χερν γεννήθηκε στη Λευκάδα στις 27 Ιουνίου του 1850. H Ελληνίδα μητέρα του, Ρόζα Κασιμάτη, ήταν ευγενικής καταγωγής και ο Ιρλανδός πατέρας του, Κάρολος Χερν, ήταν χειρουργός και αξιωματικός του βρετανικού στρατού. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Ιρλανδία, πριν ταξιδέψει στην Αμερική και τελικά εγκατασταθεί στην Ιαπωνία το 1890, όπου εργάστηκε ως συγγραφέας ταξιδιωτικών ανταποκρίσεων και αργότερα ως καθηγητής Αγγλικών. Παντρεύτηκε την Koizumi Setsu, κόρη μιας τοπικής οικογένειας σαμουράι και πολιτογραφήθηκε Ιάπωνας, υιοθετώντας το όνομα Koizumi Yakumo και στη συνέχεια τη φιλοσοφία του Ζεν Βουδισμού.
Έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για την παραδοσιακή ιαπωνική λογοτεχνία και λαογραφία, έκανε ανταποκρίσεις για τη ζωή στην Ιαπωνία και έγραψε ιστορίες φαντασμάτων βασισμένες σε τοπικούς μύθους. Έγραψε πολλά βιβλία ερμηνεύοντας την Ιαπωνία και τον πολιτισμό της στους δυτικούς αναγνώστες. Μερικά από τα πιο γνωστά έργα του είναι: «Ματιές στην άγνωστη Ιαπωνία» (1894), «Κοκορό : Παρατηρήσεις και αντηχήσεις της ενδότερης ιαπωνικής ζωής» (1896), «Στην Ιαπωνία των φαντασμάτων» (1899) και «Καϊντάν: Ιστορίες και μελέτες για παράξενα πράγματα» (1903). Πέθανε το 1904, αφού έζησε για δεκατέσσερα χρόνια στη χώρα που πρόσφατα υιοθέτησε. Γενιές μαθητών στην Ιαπωνία έχουν μεγαλώσει μαθαίνοντας αγγλικά αλλά και το προ-δυτικό τρόπο ζωής της κοινωνίας τους, μέσα από την ανάγνωση των ερμηνειών του Χερν για τις λαϊκές ιστορίες, τη μυθολογία και την καθημερινή ζωή της Ιαπωνίας στη στροφή του αιώνα.
Ε.Ζ. Έχετε επιμεληθεί και τις δύο περιοδικές εκθέσεις του μουσείου για τις οποίες μιλήσαμε. Τι είναι αυτό που σας γοητεύει και σας συγκινεί στον ιαπωνικό πολιτισμό;
Δ.Ζ. Από την προϊστορική εποχή, η Ιαπωνία υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα πολιτισμού της ασιατικής ηπείρου. Καθώς βρίσκεται απέναντι από την Κίνα και την Κορέα, δέχτηκε πληθώρα επιρροών από την ασιατική ενδοχώρα, που, αφού συγκεράστηκαν με γηγενή στοιχεία, αναδιαμορφώθηκαν και μετεξελίχθηκαν στον ιδιαίτερο ιαπωνικό πολιτισμό.
Όλες οι εκφάνσεις του Ιαπωνικού πολιτισμού συνδεδεμένες σ’ ένα πλαίσιο ιδιαίτερης αισθητικής αντίληψης και σε έναν μαγικό τρόπο προσεγγίσεως των πραγμάτων, με συγκινούν και με γοητεύουν ιδιαίτερα. Αυτά που κυρίως θα ήθελα να επισημάνω είναι η έμφαση στη λεπτομέρεια καθώς και η λιτή πολυτέλεια των Ιαπώνων όπως αυτά εκφράζονται στην τέχνη των προϊστορικών χρόνων, στα θρησκευτικά ξυλόγλυπτα ειδώλια, στην τέχνη της ιαπωνικής ζωγραφικής και χαρακτικής καθώς και στα αντικείμενα από λάκα και στις εξαιρετικής ποιότητας πορσελάνες.
Η νέα παρουσίαση της Ιαπωνικής Συλλογής στο διευρυμένο και πλήρως ανακαινισμένο δεύτερο όροφο δίνει τη δυνατότητα στους επισκέπτες του Μουσείου να παρακολουθήσουν και να κατανοήσουν την εξέλιξη των διαφόρων εκφάνσεων του δημόσιου και ιδιωτικού βίου των Ιαπώνων από το 13.500 π.Χ. έως και τον 19ο αι. μ.Χ. καθώς και των ιδιαιτεροτήτων του Ιαπωνικού πολιτισμού.
Μουσείο Ασιατικής Τέχνης Κέρκυρας
http://www.matk.gr
Arts and the City / Ex_pose:
http://www.artsandthecity.gr/article/Ex_pose:-Mouseio-Asiatikis-Technis-tis-Kerkuras–Despoina-Zernioti–CMG-Sunenteuxi/19280/