Επειδή θέλω να ξέρεις…
Συχνά, παιδί, ψαχούλευα στα ξεχασμένα πράγματα των συρταριών… Ένα μεγάλο σπίτι και τα δωμάτια πολλά. Τα συρτάρια, όμως, της γιαγιάς μου είχαν τους «θησαυρούς»… Αλεξανδρινοί, Αιγυπτιώτες οι δικοί μου. Πολλά πρόλαβαν και έφεραν μαζί τους πριν από τον διωγμό. Έχτισαν το τριώροφο στην Καλλιθέα και είχα έξι διαμερίσματα και ένα μαγαζί… Καπετάνιος ο πατέρας μου και πρώτος μηχανικός ο παππούς. Θυμάμαι το σπίτι όλο γυναίκες… και οι άντρες που όλο έφευγαν και ξανάρχονταν. Ξανάρχονταν φορτωμένοι πολλά δώρα και πράγματα από διάφορα μέρη, μικρά-μεγάλα, χρήσιμα-άχρηστα, κέρματα ξένα, αλληλογραφία, καρτ ποστάλ, φωτογραφίες…
Έτσι φυλάξαμε πολλά πράγματα σε πατάρια, αποθήκες…
Πριν δύο χρόνια, το θερμοσίφωνο στο πατάρι χάλασε και έγινε η αιτία να μετακινήσουμε με τον μάστορα δυο-τρία πράγματα που τον εμπόδιζαν να εργαστεί. Μεταξύ αυτών μια κούτα, μια βαλίτσα και ένα τσαντάκι…
Ήταν πολύ γοητευτικό το μαύρο τσαντάκι. Ήθελα να ικανοποιήσω την περιέργειά μου και να το ψάξω, να δω τι είχε κρυφτεί εκεί τις μέρες τις δύσκολες. Είχε κάποια παλιά, χωρίς αξία, χρεόγραφα, λογαριασμούς, αρκετές φωτογραφίες κυρίως ανδρών της οικογενείας, θείων, παππούδων, μάλιστα δύο με κορνίζα, μια δική μου που έλεγα ένα ποίημα στην πρώτη δημοτικού, φυλαχτά και μικρές εικονίτσες… Ίσως το τσαντάκι αυτό να άνηκε στον πατέρα μου. Μαζί υπήρχε και μια φωτογραφία δική του που φόραγε τη στολή. Ήταν καπετάνιος. Ωραία φωτογραφία.
Πέρασε αρκετά η ώρα ψάχνοντας μπλοκάκια σημειώσεων και κοιτώντας τις φωτογραφίες. Μεταξύ άλλων μικροπραγμάτων υπήρχε και ένα γυναικείο πορτοφόλι που με μπέρδεψε καθώς και δυο τρία πράγματα που θα πρέπει να είχαν μπει στο τσαντάκι χωρίς να είναι του πατέρα μου, ποιος να ξέρει; Άνοιξα το γυναικείο πορτοφόλι. Είχε αρκετά κέρματα ξένα και σε ένα τσεπάκι ένα μονόφυλλο δακτυλογραφημένο σημείωμα.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Ήταν πλάκα; Ήταν εκβιασμός; Ήταν κάποιου ξένου και φυλάχτηκε μέσα στα πράγματα των δικών μου; Ή μήπως ήταν κατά δικό μας, η αλήθεια μας, κάποιο μυστικό κρυμμένο που όσοι ξέραν έχουν πια χαθεί;
…ήταν δυο καλογραμμένες αράδες, βαθιά ερωτικές, που συ ξεκουμπώνουν τα ανθρώπινα πάθη και σου υπογραμμίζουν τη διαχρονικότητά τους…
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Άντα Πετρανάκη, Επειδή θέλω να ξέρεις, εγκατάσταση, performance & αρχειακό υλικό, 2018, ΑΣΚΤ. https://www.facebook.com/events/994894114007398/