Σέργης Χατζηαδάμος /Metamorphosis
Ένα πλούσιο φωτογραφικό αρχείο από το πρόσφατο παρελθόν της Πάφου, κατεστραμένο πια από τον χρόνο και την υγρασία, μεταμορφώνεται σε ένα μυσταγωγικό εικαστικό γεγονός στα χέρια του εικαστικού Σέργη Χατζηαδάμου στην έκθεση Metamorphosis σε επιμέλεια του Κώστα Πράπογλου.
Ο Σέργης Χατζηαδάμος μίλησε στο Ex_posure.
«Θέλω να ακούω τζιτζίκια μια βροχερή μέρα την άνοιξη».
Σέργης Χατζηαδάμος
Interview: Jorge Méndez Blake, El Castillo / The Castle, 2007
The emblematic work The Castle by the Mexican artist Jorge Méndez Blake is currently on view in Athens, in Athens Concert Hall, at the exhibition After Babel curated by Anna Kafetsi. The exhibition is organized by Annex M focusing on Books/Readers/Writers to take place during Athens 2018 World Book Capital. It will last until May 18th 2019.
Having as a starting point The Castle Jorge Méndez Blake shared some thoughts on this specific work and contemporary art in general in a short interview for Ex_posure.
Your work ‘The Castle’, (2007) is part of the group exhibition ‘After Babel’ currently presented in Athens and curated by Anna Kafetsi. ‘After Babel’ focuses on books, texts and libraries.
‘The Castle’ is based on a book. What does this specific book mean to you?
I chose this book because of two things: First the title, which refers to an architectural construction and is the only thing visible of the book, and second, the story, which is a typical Kafka´story in which an individual is fighting against a large system which he doesn’t understand and fails to recognize. In Kafka´stories the system always wins, always oppresses, always is intangible. Nevertheless, in the sculpture the meaning is more opened and the small book does make a change in the apparently solid structure, which becomes fragile with the book below.
If you were to talk to a children’s audience about you work, The Castle, what would you say?
Children are normally less complicated. They get contemporary art very fast and easy. I think if this work has a quality is that it is very direct, it doesn’t need much talking. Even if you don’t know Kafka, there’s a lecture of the overall effect. I don’t know what I would say, I would prefer to hear what children have to say about it.
Do you believe that contemporary art and words/texts are inseparably related?
Not at all. Only some works of contemporary art are text-based. There’s a misconception that contemporary art is complicated and conceptual, when it is not. But this idea is sometimes provoked by the same artists and curators which complicate things, trying to fill artificially a work with outside meanings, trying to fill a void. There’s a lot of classic painting and sculpture in contemporary art for example and it doesn’t need much explanation. But, as in classic art, the more you know about the artist and the stories that surrounds the work, the more interesting it should get. I believe that pieces of art have several layers that the viewer faces, and if the viewer has more information normally he is able to unveil more layers.
If you were to write a book what would the title and the content be?
It would be a book of haikus.
Do you as an artist feel also a story teller?
Yes, many times. Even though not all the works have a story, the ones that have one normally are the ones that are more appeling to me. In my work I like to be able to talk about specific works, but I try not to “explain” the works, only talk about the process and intentions, never about meanings.
What more is art capable to accomplish than words and books?
A lot of things. Both things should be understood as different disciplines, even though they can be mixed or influenced each other. The energy of some moments in the history of literature cannot be duplicated in art, as the way art shows the world cannot be described with words.
Jorge Méndez Blake, El Castillo / The Castle, 2007
http://www.mendezblake.com/el-castillo/
After Babel, http://www.megaron.gr/default.asp?pid=5&la=1&evID=4467
Συνέντευξη με την Κατερίνα Ζαχαροπούλου.
Μετά τη Βαβέλ είναι ο τίτλος της έκθεσης σύγχρονης τέχνης που παρουσιάζεται – έχοντας πάρει παράταση μέχρι τις 18 Μαΐου 2019 – αυτή τη στιγμή στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε επιμέλεια της Άννας Καφέτση. Πρόκειται για το δεύτερο μέρος της τριλογίας Η Άγραφη Βιβλιοθήκη με θέμα φυσικά τα βιβλία και τα κείμενα. Στην έκθεση παρουσιάζονται πάνω από εκατό έργα ζωγραφικής και γλυπτικής, εγκαταστάσεις, βιντεοεγκαταστάσεις, βιβλία καλλιτεχνών, ηχητικά και διαδικτυακά έργα, περφόμανς, από είκοσι πέντε σημαντικούς Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες.
Σε έναν πολυεπίπεδο και πολυδιάστατο χώρο, που αξιοποιείται και αναδεικνύεται αριστοτεχνικά από την επιμελήτρια, η έκθεση παραπέμπει στο Σύμπαν (που άλλοι το λένε Βιβλιοθήκη) του Χόρχε Λουίς Μπόρχες. Τα έργα καταλαμβάνουν το δαιδαλώδες κτίριο του Μεγάρου Μουσικής, εισχωρούν σε κρυφούς μέχρι τώρα στο κοινό χώρους και καλούν τον επισκέπτη να τα ανακαλύψει σε μια σχεδόν μυστικιστική περιήγηση/αναζήτηση.
Η συμμετοχή μας στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της έκθεσης, η επαφή μας με το κτίριο, τα έργα, τους καλλιτέχνες και κυρίως με το εννοιολογικό νήμα που τα συνδέει – το επιμελητικό concept δηλαδή, μέσα από τη ματιά της υπεύθυνης σχεδιασμού και υλοποίησης του εκπαιδευτικού προγράμματος, της Κατερίνας Ζαχαροπούλου, στάθηκε η αφορμή για μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί της. Μια συζήτηση που εστιάζει αφενός στον ουσιώδη ρόλο που ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα δύναται να παίξει σε μία έκθεση σύγχρονης τέχνης όσον αφορά στην επαφή του κοινού -ανεξαρτήτως ηλικίας- με τη συχνά δυσπρόσιτη και αινιγματική γλώσσα της σύχρονης τέχνης και αφετέρου στην πολύτιμη εμπειρία της από τη μέχρι τώρα ενασχόλησή της με τα εκπαιδευτικά προγράμματα στη σύγχρονη τέχνη.
Συνέντευξη με την Ειρήνη Βοκοτοπούλου
Τι είναι το Δίκτυο Ελληνικών Βιβλιοθηκών; και τι σχέση έχει με την Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος; Γιατί έχουμε… θέμα κάθε μήνα στις παιδικές βιβλιοθήκες; Τι δουλειά έχουν σε αυτές το παιχνίδι, τα πειράματα, οι εξερευνήσεις, οι κατασκευές, τα εικαστικά, η αρχιτεκτονική, η μουσική…; και ποιος είναι ο λόγος που τα παιδιά θέλουν πια να βρίσκονται και να περνούν όλο και περισσότερο χρόνο στις βιβλιοθήκες;
Τις απαντήσεις σε αυτά και σε άλλα βιβλιοθηκο-σχετικά ερωτήματα μας δίνει η υπεύθυνη σχεδιασμού εκπαιδευτικών προγραμμάτων του Δικτύου Ελληνικών Βιβλιοθηκών της ΕΒΕ, Ειρήνη Βοκοτοπούλου[*].
Συνέντευξη με τη διευθύντρια του ΜΜΣΤ, Θούλη Μισιρλόγλου
Λίγες μόνο ώρες απομένουν για τα εγκαίνια μιας έκθεσης σημαντικής για τη Θεσσαλονίκη και το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Μιας έκθεσης-αφιέρωμα στον Αλέξανδρο Ιόλα με τίτλο «Αλέξανδρος Ιόλας: Η κληρονομιά».
Τριάντα χρόνια μετά τον θάνατο του μαικήνα της τέχνης η πόλη την οποία αγάπησε και στην οποία δώρισε 47 έργα από τη συλλογή του έρχεται έμπρακτα ως ένδειξη σεβασμού να προβάλει την αξία και το μέγεθος της προσφοράς του στην τέχνη και τους καλλιτέχνες σε διεθνές επίπεδο αλλά και να φωτίσει την πολυδιάστατη χαρισματική προσωπικότητά του.
Η διευθύντρια του ΜΜΣΤ και επιμελήτρια της έκθεσης Θούλη Μισιρλόγλου μιλά στο Ex_posure.
Το εμβληματικό κτίριο στη συμβολή των οδών Κυψέλης 46 και Παξών, που σήμερα στεγάζει το 15ο Λύκειο Κυψέλης, χτίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. Είναι ένα οικοδόμημα με πλούσιο παρελθόν. Ιδρύθηκε ως Ιταλική Σχολή Καλογραιών του τάγματος του Αγίου Δομίνικου και συνέχισε την πορεία του στον χρόνο με διαφορετικές λειτουργίες.
Η έκθεση σύγχρονης τέχνης Κέλυφος // η πολιτική της ύπαρξης, σε σχεδιασμό και επιμέλεια του Κώστα Πράπογλου, επιχειρεί μία εικαστική ανατομία του ιστορικού αυτού κτιρίου κινητοποιώντας 21 εικαστικούς τριών γενεών. Ενεργοποιείται έτσι μία αλληλεπίδραση και ένας διάλογος που εμπλέκει το ιστορικό αυτό κτίριο με τους τωρινούς του ενοίκους – μαθητές και καθηγητές, τους επισκέπτες αλλά και τον ευρύτερο κοινωνικό ιστό μέσω των εικαστικών και του έργου τους – η ταυτότητα του οποίου είναι χωροχρονικά και εννοιολογικά προσδιορισμένη από το κτίριο, την ιστορία και τις διαφορετικές λειτουργίες του στο πέρασμα του χρόνου.
Η έκθεση Κέλυφος // η πολιτική της ύπαρξης αποτελεί την οργανική συνέχεια της έκθεσης [un]known destinations / άγνωστοι προορισμοί σε επιμέλεια του Κώστα Πράπογλου, που έλαβε χώρα το φθινόπωρο του 2017 επίσης σε ένα ιστορικό κτίριο της Κυψέλης, την πρώην οικία Ζαρίφη χτισμένη το 1924 στη διασταύρωση των οδών Επτανήσου και Άνδρου.
Στην έκθεση Κέλυφος // η πολιτική της ύπαρξης, που θα διαρκέσει μέχρι τις 24 Ιουλίου, συμμετέχουν οι εικαστικοί: Κατερίνα Αποστολίδου, Αικατερίνη Γεγησιάν, Κλειώ Γκιζελή, Απόλλωνας Γλύκας, Μπέττυ Ζέρβα, Ελένη Ζούνη, Γιάννης Θεοδωρόπουλος, Γιάννης Κονταράτος, Ελένη Λύρα, Δέσποινα Μεϊμάρογλου, Γιώργος Χ. Παλαμάρης, Ρένα Παπασπύρου, Ανδρέας Σάββα, Δημήτρης Σκουρογιάννης, Μαριάννα Στραπατσάκη, Ράνια Σχορετσανίτη, Νίκος Τρανός, Παύλος Τσάκωνας, Μαρία Ανδρομάχη Χατζηνικολάου, Ευάγγελος Χατζής, Μαίρη Χρηστέα.
Ο επιμελητής της έκθεσης δρ. Κώστας Πράπογλου μίλησε στο Ex_posure.
Interview with the co-curator of the Dali/Duchap exhibition, Desiree de Chair
Dalí / Duchamp is the first exhibition to present the art of two of the twentieth century’s most famous artists in exclusive dialogue. Marcel Duchamp (1887–1968) and Salvador Dalí (1904– 1989) are usually seen as opposites in almost every respect, yet they shared attitudes to art and life that are manifested in their respective oeuvres on many levels. Taking their friendship as its starting point, the exhibition will demonstrate the aesthetic, philosophical and personal links between them. Over 80 paintings, sculptures, ‘readymades’, photographs, drawings, films and archival material bring to life the myriad of connections between the works of these two very different creative and intelligent minds. Dalí / Duchamp includes loans from public institutions and private collections across Europe and the US.
The exhibition is curated by independent art historian Professor Dawn Ades CBE, Dr William Jeffett, Chief Curator, Exhibitions at The Dalí Museum, St Petersburg, Florida and Sarah Lea, Curator, Royal Academy of Arts.
Co-curator Desiree de Chair talked to Ex_posure about this unorthodox “artistic meeting”.
Εξερεύνησα μακρινούς διαδρόμους, δωμάτια με φθαρμένους τοίχους, παράθυρα κλειστά με το λιγοστό φως να προσπαθεί να εισβάλλει στον ερειπωμένο χώρο. Υπήρχαν όμως και περιπτώσεις που ένα παράθυρο ήταν ορθάνοιχτο, μια ματιά προς τα έξω. Μια διέξοδος από τον απομονωτικό εσωτερικό χώρο… η δίοδος από μέσα προς τα έξω με οδήγησε… στην απεραντοσύνη της φύσης…
Με τα λόγια αυτά ο Χρίστος Σιμάτος εισάγει τον επισκέπτη στην νέα του δουλειά που παρουσιάζεται από τις 2 Νοεμβρίου και για έναν μήνα στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών. Αποτυπώνοντας με τον φακό του στιγμές από το μεγαλείο της φύσης μας δίνει εικόνες που καθηλώνουν, μαγεύουν και συγκινούν.
Ο Χρίστος Σιμάτος μίλησε στο Ex_posure.
Sofia Papadopoulou recently graduated from The Athens School of Fine Arts (ASFA).
The collection of her works for her thesis entitled «Without…» which she presented in June was exceptional, exemplary, and like a breath of life in the visual arts, in the pretentious part of Documenta 14 at ASFA that was dominated by exurberance.
She belongs to a group of new blood in the fine art scene in our country and is a person with energy and deep concerns who not only follows but participates actively in the art scene with persistence, consciousness, and a spirit of cooperation which sets her apart. She has presented her work in solo and group exhibitions in Greece and abroad.
Sofia Papadopoulou spoke with Eleni Zymaraki Tzortzi.
Η Σοφία Παπαδοπούλου αποφοίτησε πρόσφατα από την ΑΣΚΤ της Αθήνας.
Η ενότητα των έργων της πτυχιακής της με τον τίτλο «Χωρίς…» που παρουσίασε τον Ιούνιο υπήρξε άρτια και υποδειγματική, μία ζωγραφική ανάσα στην κυριευμένη από το πληθωρικό και εξεζητημένο κομμάτι της Documenta 14 που είδαμε στην ΑΣΚΤ.
Ανήκει στο νέο αίμα της εικαστικής σκηνής της χώρας μας και είναι ένας άνθρωπος με έντονες ανησυχίες και ενεργητικότητα, που όχι μόνο παρακολουθεί αλλά και συμμετέχει στο εικαστικό γίγνεσθαι με επιμονή και συνέπεια αλλά και με πνεύμα συναδελφικότητας που ξεχωρίζει. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Η Σοφία Παπαδοπούλου μίλησε στην Ελένη Ζυμαράκη Τζώρτζη.
